Loslaten

Toen Laura net was gestopt met haar dansschool zat haar hoofd nog vol met emoties en frustraties. Ze vond het lastig om alles op een rijtje te krijgen en bleef vaak denken aan en vertellen over die tijd. Het leek wel of ze het niet los kon laten. Toen ze vertelde dat ze van plan was een boek te schrijven over de jaren van de dansschool dacht ik dan ook: ja, dat is een goed idee!

Een goed begin

Zoals altijd begon ze met zeer veel enthousiasme en power aan de klus, maar ook wel met het idee: “dit doe ik even, en dan verder naar een nieuwe uitdaging”. Dat viel dus vies tegen, want er kwamen al gauw beren op haar pad. Ze veranderde van autobiografie naar roman en weer terug naar autobiografie. Ze schreef kantjes achter elkaar vol en vervolgens kreeg ze weer een writer’s block. Kortom: ze kwam zichzelf tegen. 

Inzicht

Hele gesprekken hadden we over haar schrijfproces, van nachtelijke appjes tot lange wandelingen. Ze besloot zich een week terug te trekken in een huisje om alles op een rijtje te zetten. Dat was een goede beslissing, want ze kreeg haar zelfvertrouwen terug en ik herkende weer de Laura die ik had ontmoet op de dansschool. Dat weekje beviel haar zo goed dat ze dit vaker heeft toegepast, en ik voelde me vereerd toen ze me een keer uitnodigde dit samen te beleven.

Groei

Ik denk dat de grootste groei die Laura heeft gemaakt in zelfacceptatie ligt. In de les kende ik haar als een zelfverzekerde doelgerichte dansdocent. Bij haar boek twijfelde ze vaak aan haar eigen kunnen en overschatte de kennis en wijsheid van de mensen om haar heen. Onzekerheid stak de kop op en ze heeft hard moeten vechten om dit de baas te worden.

Kracht

Haar zwakte werd haar kracht en als ik nu naar haar kijk zie ik een vrouw die trots is, weet waar haar sterke kanten liggen maar ook niet bang is zich kwetsbaar op te stellen of, waar nodig, om hulp te vragen. En ongeacht hoe het boek straks ontvangen wordt door de lezers (maar dat komt vast goed, daar vertrouw ik op!), is de weg die Laura heeft bewandeld de moeite waard geweest. Met de herstart van haar dansschool in september is ze hard op weg het eindpunt van de reis te bereiken en te genieten van het uitzicht. Ik ben blij dat ik langs de zijlijn heb mogen meewandelen, en kan niet wachten om straks samen met haar te ontdekken of de lezers haar reis herkennen en haar inzichten kunnen gebruiken voor eigen geluk.

Geschreven door een hartsvriendin van Laura